O grupie

CHARAKTER
BIAŁO-CZARNO-CZERWONA to grupa tradycyjna o charakterze pokutnym.

ORGANIZATORZY
Grupa organizowana jest przez Warszawskie Środowisko Wiernych Tradycji Łacińskiej, we współpracy z duchowieństwem z Instytutu Dobrego Pasterza, które sprawuje także opiekę duszpasterską nad pielgrzymami.

PRZEWODNIK
Obecnym przewodnikiem grupy x. Grzegorz Śniadoch z Instytutu Dobrego Pasterza.

DUCHOWOŚĆ
Na pielgrzymim szlaku pragniemy czerpać z duchowości Kościoła rzymskokatolickiego, opierając się na jego wielowiekowej tradycji liturgicznej i ascetycznej. Dlatego w modlitwie opieramy się przede wszystkim na brewiarzu, odmawiając jutrznię, nieszpory i kompletę oraz tradycyjne nabożeństwa: różaniec, godzinki o Niepokalanym Poczęciu NMP, drogę krzyżową, litanie. Śpiewamy uświęcone wielowiekową tradycją katolickie pieśni liturgiczne, eucharystyczne i maryjne, a także pieśni o charakterze patriotycznym. Naszą więź z Kościołem katolickim pragniemy wyrazić również poprzez modlitwę w języku łacińskim, który od kilkunastu wieków jest oficjalnym językiem Kościoła. Grupa nasza stawia sobie za cel kultywowanie tradycyjnych form pobożności, w szczególności zaś pielęgnowanie śpiewu gregoriańskiego, który, jak podkreślają Ojcowie Soboru Watykańskiego II, ma pierwszeństwo przed innymi rodzajami śpiewu. Tak chcemy realizować zasadę: „Lex orandi – lex credendi” (jak się modlimy, tak też wierzymy).

MSZA ŚWIĘTA
Zwracamy też szczególną uwagę na kult Najświętszej Eucharystii. Tradycją katolicką jest częste nawiedzanie Najświętszego Sakramentu. W czasie pielgrzymki mamy okazję codziennie widzieć i przyjmować Chrystusa pod postacią chleba, uczestnicząc w Mszy Świętej w tradycyjnym rycie rzymskim, którą Ojciec Święty Benedykt XVI „przywrócił” Kościołowi. Z wdzięcznością za możliwość korzystania z tego niewyczerpanego źródła łask i dla uczczenia realnej obecności, i w podzięce za nią, ofiarowujemy po każdej Mszy św. dziękczynienie.

KONFERENCJE
Konferencje poświęcone są zagadnieniom doktrynalnym, przybliżające integralne nauczanie Kościoła, a przygotowane w oparciu o tegoroczny temat pielgrzymki, a głoszone przez Księdza Przewodnika. Ponadto planujemy konferencje poruszające aktualne problemy, zagrożenia Kościoła i Ojczyzny. Konferencje te głosić będą zarówno pielgrzymujący w grupie uczestnicy życia publicznego, naukowcy, znawcy przedmiotu, jak i zaproszeni goście.

PATRON DNIA
Kolejne dni będą poświęcone różnym świętym. W krótkim rozważaniu, prezentującym patrona dnia, przybliżymy sobie jego życie, cnoty, dorobek i zasługi, czasami przedstawiony zostanie fragment jego pism. W ciągu dnia, w sposób szczególny modlimy się do niego, prosimy o jego orędownictwo. Wyrazem naszej wiary w świętych obcowanie będzie codzienny śpiew Litanii do Wszystkich świętych. Również w ten sposób pragniemy zamanifestować naszą łączność, pielgrzymujących na ziemi (Ecclesia peregrinans), jako Kościoła wojującego (Ecclesia militans), ze świętymi w niebie, stanowiącymi Kościół triumfujący (Ecclesia triumphans), jak i z duszami w czyśćcu cierpiącymi, wypraszając też potrzebną pomoc dla Kościoła cierpiącego (Ecclesia patiens). Nade wszystko zaś prosimy o pomoc naszych Aniołów Stróżów i polecamy nasz pątniczy trud wsparciu św. Michała Archanioła.

PODSUMOWANIE
Można się zastanowić czy, nie jest to program zbyt ambitny dla młodzieży. Nie zaprzeczymy, że wymagamy dużo: podporządkowania się surowym przepisom, pewnej ascezy, odrobiny samozaparcia, wysiłku intelektualnego. Zapewne, gdzie indziej można znaleźć mniej wygórowane wymagania, luźniejszą atmosferę. Ale czy o to właśnie chodzi? Czy to prowadzi do wychowania religijnego, owocującego świętością? Czy jest więc korzystaniem ze wszystkich dostępnych w Kościele środków uświęcających? Na pielgrzymce szczególnie służymy Bogu i Kościołowi modlitwą oraz umartwieniem, kształcimy się dzięki podjętemu wysiłkowi poznania prawd wiary i nauki Kościoła. Od tego, czy dziś podejmiemy ten trud, może zależeć kondycja wiary następnego po nas pokolenia, któremu będziemy ją przekazywać. Ufamy, że uda nam się wspólnie podjąć ten trud. Wierzymy, że młodzi są ambitni i ofiarni. Ofiarni, bo potrafią złożyć z siebie ofiarę Panu Bogu, oddać Mu wszystko swoje bez reszty, by zyskać Jego samego. Wierzymy też, że proponowane środki potrafią porwać serca i umysły młodych, bo taka modlitwa, taki styl życia ratowały wiarę naszych ojców. Do takiego sięgnięcia do bogatej, tradycji wzywał nas przecież nieustannie sam Ojciec Święty św. Jan Paweł II, szczególnie podczas swych pielgrzymek do Ojczyzny. „Winniśmy wyznawać Boga przez gorliwe uczestniczenie w życiu Kościoła; przez troskę o słabych i cierpiących, a także poprzez podejmowanie odpowiedzialności za sprawy publiczne, w duchu troski o przyszłość narodu budowaną na prawdzie Ewangelii. Taka postawa wymaga dojrzałej wiary, osobistego zaangażowania. Winna wyrażać się w konkretnych czynach. Za taką postawę trzeba nieraz płacić heroizmem i ogromnym poświęceniem. Czyż i w naszych czasach, w naszym życiu nie doświadczyliśmy różnego rodzaju upokorzeń, starając się dochować wierności Chrystusowi i w ten sposób zachować chrześcijańską godność? Każdy chrześcijanin jest powołany, by zawsze i wszędzie tam, gdzie go Opatrzność postawi, przyznawać się do Chrystusa przed ludźmi (por. Mt 10, 32).” (Jan Paweł II, Gniezno 3 czerwca AD 1997).